Alamat at Historya (Chapter 2 - Part 1)

(Chapter 2 - Part 1-)

Ang mga madaldal at tagapakinig

{Mitolohiya}

Soon

June 29, 2010

UnEdItEd

“Who gossips with you will gossip of you”

- Irish Saying

Alamat at historya (Chapter 1 -part 2)

(UNEDITED)

ALAMAT AT HISTORYA

CHAPTER I Ab initio

Part 2 "Ang Alamat"

A hero is no braver than an ordinary man, but he is brave five minutes longer.

- Ralph Waldo Emerson

Ang tatlong kayamanang nabanggit ay hindi kailanman makikita sa kweba. Sa katunayan ang yamang napapaloob sa loob ng yungib ay hindi isang materyal na bagay o kahit maging ang krus ni Kristo ay di matatagpuan.

Masyadong lumalayo ang kasagutan kung ang gagamitin ang tanong na ANO ang misteryosong nilalaman nito. Karapatdapat na gamiting pananong ay SINO ang nasa loob ng kweba at bakit ito ang solusyon sa problema ng Pilipinas.

Tao ang nilalaman!!! Kung ganoon sino siya?

Tagapagligtas ba o baka naman mga nag aamok na rebeldeng hinahamon ang apat na libong buwitre sa gobyerno...

Ang kasagutang ito'y di na dapat patagalin pa. Ang napapaloob sa kweba ay isang bilanggo. Isang dakilang bilanggo!!! Siya ay si Bernardo Carpio. Ang hari ng lahat ng mga Pilipino noon at ngayo'y hari na lamang ng alamat. Layon ng haring ito na lupigin ang korapsyong nananalaytay sa ugat ng lipunan. Itutuwid ang pagkakamali gamit ang madahas na pamamaraan. Gamit ang kakaibang lakas, kaya niyang sumira ng mga matatayog na kaharian. Ang suntok niya nama'y lilinis ng pamahalaan at sasawi ng apat na libong magnanakaw!!!
Ngunit sa kabila ng kadakilaan at imaheng malakas. Si Bernardo Carpio; hari ng mga sawimpalad, hari ng mga alamat, may lakas na 400 na kataong pangkaraniwan ang pangangatawan at hindi sakitin, ang pag asa ng mga walang bukas ay nakagapos ngayon na parang hayop. Ang dakilang hari ngang ito'y di na matatawag na dakila at kapitagpitagan dahik isa na siya ngayong kahabaghabag na bilanggo ng tadhana. Walang kasalukuyan at maaring wala ring hinaharap.

Ang inaasahang tagapagligtas ay ngayong lugmok sa kwebang pinagkukulungan. Naghihintay ng may magsasagip... nag aabang ng kaunting liwanag sa madilim na kulungan!!! Ngunit ang bayani niya yatang hinihintay ay di na darating. Ganap ng sawi ang tagapagtanggol ng mga naapi. Inalisan na nga siya ng laya, nawalan na din ng kaunting pag asa. Sa pagkatagal tagal niyang nalugmok sa lugar na ito, ni isa ay walang nagtangkang iligtas man lang siya sa pagdurusa. Wala ni isang sumubok man lang at magpakabayani... Wala ni isa!!!

Ang kawalan ng tagapagligtas ni Bernardo Carpio ay dahil sa mga katatakutang ng mga Pilipino noon sa tagapagbantay na halimaw sa loob ng yungib. Ang mabagsik na nilalang na ito'y nagsilbing hadlang para sa ikakalaya niya. Bagamat tinuturing na itong payak na katotohanan. Ang nasabing halimaw ay di lamang nakapagtala ng may napapatay o nagagalusan man lang. Wala ring nakaharap ng personal at kahit ang paglalarawan sa nilalang na ito ay wala pang kongkretong katangian. Ginawa na lamang itong katotohanan dahil nga ito'y ganap na kaululan.

Sa kabilang ng kawalan ng magliligtas sa bida, hindi parin masasabing nalimot na ng mga Pilipino si Bernardo Carpio. Araw-araw ay dinadalaw parin ang kanyang yungib para mag alay ng mga prutas, patay na hayop at kung anu ano pang anik anik. Inaalala din kada taon ang kabayanihan ni Carpio noong di pa siya bilanggo. Sinasadula ng mga Pilipino ang kanyang mga paglalakbay at pakikipaglaban sa kasamaan. May mga iba't ibang ritwal at katutubong dasal ding isinasagawa. Kadalasan itong sinasabayan ng sayaw at kanta.

Ngunit ang maringal na pag aaksaya sa pagpapapuri kay Carpio ay walang nagawang mabuti. Wala ni isa sa mga kaluluwa ng mga hayop na isinakripisyo ang nakapagligtas man lang kay Carpio sa kasawian. Maging ang mga prutas ay nangabulok man lang at kinain ng lupa at mga ligaw na hayop. Pati ang mga pistang ginaganap taon taon bilang pagbibigay parangal sa kanya ay walang saysay. Ang kayumangging bayani ay nanatili parin sa piging ng mga rehas. Ang kaawa awang si Bernardo ay nanatiling nananalig na may magpapakawala sa kanya... Isang kahangalan...

Alamat at historya (Chapter 1 -part 1)

Chapter 1 "Ab initio"
PART 1: Tao ka lang, Diyos ako

"Ang alamat ay isang napakalaking salamin na repleksyon ng kasaysayang nababahidan ng malungkot na katotohanan. Ginawang hindi kapanipaniwala para sa ikakapalakpak ng mga hangal" -Loglog

Ayon sa alamat may sagrado at marangal na yungib sa Pilipinas na balot ng paghanga at dangal. Ang kweba ngang nabanggit ay pinupuri at nirerespeto ng mga sinaunang Pilipino. Kadalasan nga'y tinuturing na itong panginoon dahil naniniwala ang iba na nasa bunganga ng kuweba ang kasagutan sa problema nila. Sa iilan naman nagsilbi na ang kweba bilang kanlungan ng pag asa ng mga walang pag asa.

Ito ang solusyon!!! Ito ang sagot!!! Ang nilalaman!!! Ang nilalaman!!!

Ang nag iisang sagot sa milyong problema ng bayan ng mga sawi ay nasa loob nga ng kuweba. Sa madilim na bunganga ng halimaw na ito matatagpuan ang tanglaw ng bagong pag asa. Ang pebong nagliliwanag na nagsisilbing ilaw sa mga nabubulagan at naliligaw. Ngunit malaking katanungan parin kung ano ang nasa loob ng kweba at tinuturing ito ng karamihan na sagrado at banal.

Marahil ang ilan sa inyo ay iniisip na kayamanan ni Simoun ang misteryosong bagay sa loob ng kweba. Ang mga alahas, ginto, pilak na nilikha para sa paghihiganti ng iisang tao sa gobyernong demonyo. Ang yamang kayang lumikha ng isang malupit na digmaang kayang kumitil ng libo libong tao. Ngunit ang mga alahas ni Simoun ay matagal ng nawawala. Inihagis na ito ng Paring Pilipino sa karagatan ng Pilipinas dahil sa kaduwagan sa digmaan. Gayong ang pag aalsang ito ay banal at may magandang hangarin sa mga sawimpalad.

Kung hindi ang maalamat na yaman ni Simoun ang nahuhuling matuwid para maligtas ang mga kaawa awang naapi. Kung ganoon pala'y maaring ang yaman ng Asya na ninakaw ni Yamashita at itinago sa Pilipinas ang nasa loob ng kuweba. Pero hangal lang ang naniniwala na ang ginto ni Yamashita ay nanalagi pa sa daigdig sapagkat ang mga ito'y nangatunaw sa kasagsagan ng pambobomba noong ikalawang digmaang pandaigdig. Naging likido ang mga ginto buhat ng nasunog ang bodegang pinagtataguan nito. At ang natunaw na ginto ay naghalo sa mga dugo ng mga Pilipinong nadamay sa masalimuot na digmaan. Wala na ang kayamanan ng Asya!!! Nilamon na ng lupa!!! Wala na!!!

Malayo daw na mga ginto, pilak, alahas at iba pang makamundong yaman ang nasa loob ng maalamat na kuweba. Sa paniniwala ng mga relihiyoso, ang kweba daw ay binabantayan ng daan daang mga anghel. Ang mga sundalo ng Diyos ngang ito'y may pinangangalagaan sa loob ng yungib. Ang kabanalbanalang krus na sanctus sanctorum, ayon sa kanila ang nilalaman nito. Kung paano nakarating dito ang krus ni Hesus ay isa pang napakalaking misteryo. Maging ang mga relihiyoso ay naguguluhan sa kanilang pagpapaliwanag kung paano nakarating ang banal na relikya na galing Europa. Bagamat naguguluhan, wala ni isa sa kanila ang tumalikod sa paniniwalang krus nga ang nasa loob ng kweba. Sa kanilang pala-palagay, may mga bagay na di na dapat malaman pa pero dapat na lamang na tanggapin. Sa mas madaling salita, kahit di mo alam na tae na ang isusubo sa bibig mo, ipasok mo na lang dahil wala kang karapatang tumanggi. Tao ka lang, Diyos ako!!!